W Środę Popielcową, rozpoczął się w Kościele czterdziestodniowy czas Wielkiego Postu. Głównym przesłaniem tego okresu jest skoncentrowanie się na duchowym przygotowaniu nas do godnego przeżywania świąt Zmartwychwstania Pańskiego, świąt związanych z wydarzeniami męki śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Jest to przede wszystkim okres duchowego przygotowania wnętrza człowieka, ktόremu towarzyszą zewnętrze przejawy i pewne gesty.
Pamiętajmy, aby a tym okresie pamiętać o:
– wstrzemięźliwości w jedzeniu i piciu,
– zasłuchaniu się w Słowie Bożym, w czym mają pomόc rόwnież organizowane rekolekcje parafialne,
– unikaniu uczestnictwa w hucznych zabawach,
– skupieniu się na modlitwie, zarόwno tej prywatnej jak i wspόlnotowej,
– wykazaniu większej wrażliwości na potrzeby innych,
– korzystaniu z sakramentu pokuty i pojednania,
– uczestnictwie w nabożeństwach wielkopostnych (gorzkie żale, droga krzyżowa)
– podejmowaniu pewnych szczegόlnych postanowień mających wykazać bezinteresowność, szlachetność serca, uśmiech i życzliwość w stosunku do innych.
Wszystkie to zbiera w sobie tradycyjna praktyka wielkopostnego skupienia się na poście, modlitwie i jałmużnie. W rzeczywistości wszystkie one mają na celu wskazanie, że pierwszym działającym w naszym życiu jest Bόg, ktόry jest w stanie skutecznie pokierować nasze życie, uleczyć nasze ewentualne zagubienie się w grzechu i pysze, czy zatrzymać choćby na chwilę nasze ciągłe zabieganie.
Brak co jakiś czas obecności podobnego okresu w naszym życiu, brak tej świętej refleksji przynajmniej raz w roku wcześniej czy pόźniej jest w stanie wyjałowić nas z naszego człowieczeństwa i z naszej wrażliwości na słowo Boga i obecność innych ludzi.